ஏன் பணக்காரராக வேண்டும்?

பணக்காரராக மாறவில்லை என்றால் ஏழையாகிவிடுவோம். இது பயமுறுத்தும் வார்த்தைகள் அல்ல,  வரவிருக்கும் எதார்த்தத்தை எச்சரிக்கும் வரிகள். பணக்காரராக மாறுவது என்பது ஒற்றை இரவில் ஏற்படக்கூடிய சமாச்சாரம் இல்லை என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்தாலும், மாறியாக வேண்டும் என்பதில் யாருக்கும் கருத்து வேறுபாடுகள் இருக்க முடியாது. ஆனால் எப்படி?  

எப்படி என்ற ஆய்விற்கு செல்வதற்கு முன் ஏன் ஆகவேண்டும் என்பதை புரிந்துக் கொள்வது மிகவும் அவசியம்.  இந்திய நடுத்தர மக்களின் வாழ்க்கத்தரமும் அமேரிக்க ஏழை மக்களின் வாழ்க்கைதரமும் ஒன்று என்பது ஓர் ஆச்சர்யமான உண்மை.  இந்திய நடுத்தர மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம்தான் அமேரிக்காவில் வாழக்கூடிய ஏழைகளின் நிலை. மேலை நாடுகளுடன் நம்மை ஒப்பிட்டு பார்த்தால் நமது வாழ்க்கைத்தரம் மிகமிகக் குறைவு.  இந்திய வாழ்க்கைத் தரத்தைப் பொறுத்தவரை நடுத்தர மக்களின் நிலை ஓரளவு வசதியாகத் தோன்றினாலும்,  பெருகிவரும் உலகப் பொருளாதாரப் போட்டியில் இருக்கும் இந்த சௌகரியத்தையும் இழக்கும் வாய்ப்பு பரவலாக உள்ளது.

அதற்கு முதல் காரணம் 2008ல் நிகழ்ந்த பொருளாதார சரிவிற்கு இன்னும் சரியான தீர்வு நடைமுறைப் படுத்தப்படவில்லை.  இரண்டாவது, அடுத்த நாடுகளை சுரண்டினால்தான் நாம் நிம்மதியாக வாழமுடியும் என்ற மேற்குலகின் நடைமுறையில் எந்த மாற்றங்களும் இல்லை.  மூன்று, இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை இயற்கை சீற்றத்திற்கான எச்சரிக்கை சமிக்கைகளை நடைமுறைப் படுத்திய வேகத்திற்கும் விவேகத்திற்கும் தகுந்தார்போல் பொருளாதார சுனாமியிலிருந்து தப்பிப்பதற்கு வேண்டிய எச்சரிக்கை சமிக்கைகளை இன்னும் சரி செய்யாமல் இருப்பது.  நான்காவதாக சமநிலையற்ற பொருளாதாரக் கொள்கைகளால் தள்ளாடும் இந்தியப் பொருளாதாரம், அதாவது அந்நிய முதலீடுகளில் இருக்கும் குளறுபடிகள், நஷ்டத்தில் செயல்பட்டுவரும் அரசு நிறுவனங்களை லாபகரமாக்குவதில் ஏற்படும் தாமதம், விவசாய உற்பத்திகளுக்கு தள்ளுபடி கொடுக்கும் அதே நேரத்தில் உற்பத்திகளை அதிகப்படுத்துவதற்கான யுக்திகளை நடைமுறைப்படுத்துவதில் இருக்கும் சிக்கல்கள், நலிந்து வரும் ஏழை விவசாயிகளுக்கு தீர்வு கொடுக்க முடியாமல் தள்ளாடும் அலட்சியப் போக்கு போன்ற தெளிவற்ற பொருளாதார கொள்கைகள்.  ஐந்தாவதாக முரன்பாடுள்ள கல்வித் திட்டங்களால் மனிதவள முன்னேற்றத்தில் காணப்படும் சமநிலையற்ற முன்னேற்றம்.  இப்படி இன்னும் பல காரணங்களை அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்.    

இந்திய வாழ்க்கைத் தரத்தை விட்டு உலக வாழ்க்கதைத் தரத்தை குறிப்பாக மேலை நாடுகளின் தரத்தை எட்டிப் பிடிக்கவேண்டிய கட்டாயச் சூழலில் நாம் இருக்கிறோம்.  வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்தாமல் இந்திய வல்லரசை கனவுகளில்தான் கண்டு மகிழ முடியும் என்பது உண்மையாக இருந்தாலும், இப்போது வல்லரசாக நாம் மாறுவதைவிட நடுத்தர மக்கள் ஏழைகளாகிவிடக் கூடாது என்பதுதான் முதல் நோக்கமாக இருக்க வேண்டும்.  மத்தியதர மக்களின் கைகளில்தான் பொருளாதாரத்தின் வெற்றியும் தோல்வியும் இருக்கிறது.  நடுத்தர மக்களின் ஆவல், உந்துததல் இரண்டும் ஒரு நாட்டின் பொருளாதாரத்தை முன்னேற்றிச் செல்லும் காரணிகள்.  இக்காரணிகளை புரிந்துக் கொண்டு செயல்படுத்தப்படும் பொருளாதரக் கொள்கைகள் வெற்றி பெருகின்றன. உதாரணம் சீன மற்றும் ஜப்பானியர்களின் முன்னேற்றம்.  எனவே நடுத்தர மக்களை மேல்மட்டத்திற்கு உயர்த்தி செல்வதும், நடுத்தரத்திலெயே வைத்திருப்பதும் அல்லது ஏழைகளாக மாற்றிவிடுவதும் அரசு செயல்படுத்தும் பொருளாதார கொள்கைகள் மற்றும் திட்டங்களை பொருத்துள்ளது.

மேற்கத்திய நாடுகள் இந்திய நடுத்தர மக்கள் நடுத்தர மக்களாகவே இருக்கவேண்டும் என்பதை விரும்புகின்றனர்.  அவற்றிற்கு இரு காரணங்கள்.  ஒன்று தங்களது உற்பத்திகளை விற்பதற்கு சந்தைகள் வேண்டும், அதில் இந்தியா முதன்மை சந்தையாக உள்ளது.  இரண்டவது, இந்தியாவின் நடுத்தர மனிதவளம் உலக நாடுகளில் குறிப்பாக மேலை நாடுகளுக்கு தேவைப்படுகின்றது.  மேலை நாடுகளில் உள்ள மக்கள் தொகையின் சராசரி வயது ஐம்பதுகளை நெருங்கிவிட்டது.  இந்தியாவில் அது முப்பதுகளில் உள்ளது.  மேலைநாடுகள் வெகு விரைவில் மனிதவளப் பற்றாக்குறைகளில் சிக்கவிருக்கின்றன. அதை நிவர்த்தி செய்ய குறுகிய கால ஓப்பந்தத்தின் மூலம் கீழை நாடுகளிலிருந்து மனித வளங்களை இறக்குமதி செய்யவேண்டும். அதிலும் முதன்மை நிலையில் உள்ளது இந்தியாவின் நடுத்தர வர்க்கம்.  நமது நடுத்தர வர்க்கத்தின் படிப்பறிவு, உத்வேகம், பணத்தின் மீதுள்ள மோகம், நல்ல வாழ்க்கைத்தரம் மேலை நாடுகளில்தான் உள்ளது என்ற நம்பிக்கை என்று பல்வேறு காரணங்கள் கொண்ட இந்திய நடுத்தர மனிதவளத்தை குறிபார்க்க வைத்துள்ளது.

நமது பொருளாதாரப் போட்டி இந்திய எல்லைக்குள் மட்டும் இல்லை. தனது பொருளாதார சுதந்திரத்தை தக்கவைத்துக் கொள்ள போராடும் மேலை நாடுகள் இச்சூழலில் தங்களுக்கு சாதகமான உலகப் பொருளாதார கொள்கைகளை உருவாக்கி செயல்படுத்தி வருகின்றனர். அவர்களைப் பொருத்தவரை அது நியாயமாகத் தெரிந்தாலும் ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து வாழ வேண்டிய காலகட்டத்தில் ஒரு நாட்டின் தவறுகள் மற்ற நாடுகளை பாதிக்கும் அபாயம் அதிகமாக இருப்பதால் நமது வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்திக் கொள்வது உலகப் பொருளாதாரப் போட்டியில் நமக்கு கிடைக்கும் வெற்றியைப் பொருத்தே உள்ளது. சமீபத்திய பொருளாதார சிக்கலில் நாம் சிக்கவில்லை என்றாலும் எதிர்காலத்தில் கண்டிப்பாக நாம் பாதிக்கப்படுவொம் என்பதில் எனக்கு எந்த சந்தேகமும் கிடையாது.  கடந்த பொருளாதார சீரழிவில் நாம் தப்பித்ததற்கு பெரும் காரணம், உள்நாட்டிலேயெ சுழலும் பொருளாதாரமும், சேமித்ததில் செலவு செய்ய வேண்டும் என்ற மனப்பாங்கும்.  தற்போது நடுத்தர வர்க்கத்திடம் சேமிப்பதில் இருக்கும் முனைப்பு குறைய ஆரம்பித்துள்ளது. நாளைய வருமானத்தை இன்றைக்கே செலவு செய்யும் ஆடம்பர வாழ்க்கைக்குள் நம்மை நாம் இழந்து வருகின்றோம்.  மேலைநாடுகளின் பொருளாதார இழப்பிற்கு அடிப்படைக் காரணம் நாளைய வருமானத்தையும், அவர்களது அடுத்த சந்ததிகளின் வாழ்வாதாரங்களையும் அடமானம் வைத்து தமது வாழ்க்கையை வளப்படுத்திக் கொண்ட காரணத்தினால்தான்.  இரும்புத் திரையிட்ட சீனாவில்கூட இப்போது இந்த தள்ளாட்டம் தோன்றியுள்ளது.  அப்படி ஒரு சூழல் இந்தியாவில் உருவானால் ஜனநாயகதின் பெயரால் நமது அரசியல்வாதிகள் தேவையற்ற விரயமான வழிகளில் நமது நேரத்தையும் அறிவையும் செலவிட்டு இன்னும் பல ஆண்டுகள் நம்மை பின்னோக்கி இழுத்துச் செல்லும் வாய்ப்புள்ளது.  என்வே உலகப் பொருளாதாரப் போட்டியில் வெறும் மனிதவளங்களை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு வெற்றி கொள்ள நினைப்பது அறிவார்ந்ததல்ல.  மனிதவளங்களை பெருக்கிக் கொள்ளும் போட்டிகளில் கீழை நாடுகள் பல நம்மை முந்திக் கொள்ளும் வாய்ப்புகள் நிறைய உள்ளதாலும்,   சீனாவின் மனிதவள மேம்பாடு நம்மைவிட பலமடங்கு அதிகமாக உள்ளதாலும் நமது தற்போதைய சாதகமான நிலை எப்போதும் தொடராது. எனவே நாம் எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு பன்மடங்கு நெருக்கடியில் உள்ளோம்.  இதை எந்த அளவு அரசாங்கம் கருத்தில் கொண்டு செயல்படுகிறது என்பது மிகப்பெரும் கேள்விக்குறி.   இந்நெருக்கடியை சமாளிக்க வேண்டுமென்றால் நமது நோக்கம் தெளிவாகவும், உறுதியாகவும் இன்னும் தொலைநோக்குப் பார்வையுடன் இருக்க வேண்டும்.

வாழ்வாதாரங்களை பெருக்கிக் கொண்டால்தான் வசதிகளை பெருக்கிக் கொள்ளமுடியும் என்ற உண்மையின் உச்சகட்ட நிலைதான் தற்போது பல மனித சமுதாயங்களையும் நாடுகளையும் ஒன்றுடன் ஒன்று பொருளாதார போட்டியில் ஈடுபட வைத்துள்ளது.  ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து வாழவேண்டும் என்ற எதார்த்தமான சூழலை, எதிர்மறையான நோக்கில், தெரிந்தோ தெரியாமலோ நேர்மறையான சிந்தனைகளை பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு செல்லும் பொருளாதார செயல்பாடுகள் மலிந்து வருகின்றன.  உதாரணமாக கல்ப் ஆசிய நாடுகளில் ஏற்பட்டுள்ள உணவுத் தட்டுப்பாட்டு காரணமாக அவர்களை ஏழை நாடுகளில் மலிந்துகிடக்கும் வெற்றிடங்களை நோக்கி திசை திரும்பியுள்ளார்கள்.  சூடான், வியாட்நாம், பாகிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் விவசாயம் செய்து விளை பொருட்களை தங்கள் நாட்டிற்கு இறக்குமதி செய்துகொள்ளும் பேச்சுவார்த்தைகளில் இறங்கியுள்ளன.  இப்போட்டி மோதலாக மாறி ஏழை நாடுகளை புதுவகையான காலனி ஆதிக்கத்தின் கீழ் கொண்டுவரும் வாய்ப்புகள் உள்ளது.    

மேலை நாடுகளில் தோய்ந்துவரும் பொருளாதார நிலையும், அதற்கு மாறாக கீழை நாடுகளில் குறிப்பாக சீனா மற்றும் இந்தியாவில் பெருகிவரும் பொருளாதார நிலை இரண்டும் உலக அரங்கில் ஆச்சர்யாமகத் தெரிந்தாலும்,  நீண்டகால நோக்கில் இது பல்வேறு உள்நாட்டு அரசியல் பொருளாதார சிக்கல்களை ஏற்படுத்தும் வாய்ப்புகள் உள்ளன. எழுபதுகளில் அமேரிக்காவும், எண்பதுகளில் ஜப்பானும் சந்தித்த அதீத பொருளாதார வளர்ச்சிகளை பின்னுக்குத்தள்ளி ஆண்டிற்கு சராசரி 9 சதவிகித வளர்ச்சியை அடையும் சீனவும், சராசரி 8 சதவ்கிதத்தை எட்டும் இந்தியாவும் அமேரிக்கா மற்றும் ஜப்பான் நாடுகள் சந்தித்த பின்னடவை சந்திக்கக்கூடும்.  இதிலிருந்து தற்காத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றால் இந்தியர்களாகிய நாம் நமது பொருளாதார தலையெழுத்தை நமது அரசாங்கம் பார்த்துக் கொள்ளும் என்று வெறுமனே இருக்க முடியாது.  இந்திய இளைஙஞர்கள் சர்வதேச இளைஞர்களுடன் வேலை வாய்ப்பில் போட்டி போடும் ஆற்றல் பெற்றிருந்தாலும் பொருளாதர அறிவில் நாம் பின்தங்கியே உள்ளோம்.  வேலை செய்து சம்பாதிக்கும் திறன் பெற்ற நமது இளைஞர்கள், சம்பாதித்ததை சரியான வழிகளில் முதலீடு செய்யும் ஆற்றல்கள் குறைந்தவர்களாக இருக்கிறோம்.  

உலகத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியில் நிறைய விஷயங்கள் எதிர்பாராத அளவிற்கு மாறிப் போனதுமல்லாமல் அதன் பயன்பாடுகள் பெரும்பாலும் மறந்து போய்விட்டன.  வாழ்க்கை என்பது எதார்த்த அனுபவங்களின் உறைவிடமாக இருந்த நிலை மாறி மனித ஆவல்களின் உந்துதலில் விரைந்து பறக்கும் கனவு எந்திரமாக மாறிவிட்டது.  வாழ்க்கைக்கு பணம் தேவை என்ற நிலை மாறி பணம்தான் வாழ்க்கை என்ற நிலை வந்துவிட்டது.  இதுதான் வாழ்க்கை என்ற நிலையை விட்டு,  இப்படித்தான் வாழ வேண்டும் என்று ஏற்பட்ட ஒரு நல்ல அடிப்படை மாற்றம் தற்போது உலகலாவிய அளவில் பெரும் புரட்சியை ஏற்படுத்தி உள்ளது.  இப்புரட்சி இருமுனை கத்தியாக நன்மை மற்றும் தீமை என்ற இரண்டையும் தாங்கி பயன்படுத்துபவரின் அறிவிற்கும் நோக்கத்திற்கும் ஏற்றவாறு செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. பொருளாதார உலகம் என்பது தற்போது உலகின் எல்லா விஷயங்களையும், ஆன்மீகத்தையும் சேர்த்து தன்னுள்ளே உள்வாங்கிக் கொண்டு விரைந்து பறக்கும் எந்திரமாக செயல்பட்டு வருகிறது.  

எதை நோக்கிய பயணம் இது என்று சாமானியர்கள் அறிந்துக் கொள்ளமுடியாத அள்விற்கு இப்பொருளாதார உலகம் வேகமாக இயங்கிவருகிறது.  மனித சமுதாய பரிணாம வளர்ச்சியில் ஏற்பட்ட இயற்கையான மாற்றங்களா? அல்லது காலப்போக்கில் மனிதர்கள் தங்களின் அடித்தளத்தை மறந்துவிட்டதால் ஏற்பட்ட குளறுபடிகளா என்று ஒருசிலர்கள் விவாதித்துக் கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில் விரும்பியோ அல்லது விரும்பாமலோ ஒவ்வெரு தனிமனிதனும் இவ்வேகத்துடன் தன்னை இணைத்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியத்தில் இருப்பதுதான் நிதர்சனமான உண்மை. ஒதுங்கி நின்று வேடிக்கைப் பார்ப்பதால் இழப்பு ஒதுங்கி நிற்கும் மனிதர்களுக்குத்தான்.  அதே வேளையில் ஓடுகின்ற கூட்டத்துடன் தானும் சேர்ந்து ஒன்றும் புரியாமல் ஓடினாலும் தவறு.  லட்சியம் தவறில்லை, ஆனல் எதை நோக்கி எப்படி அந்த இடத்தை சென்று சேர்வது என்பதில்தான் பிரச்சனை. இது ஏறக்குறைய எல்லா மத்தியதரக் குடும்பங்களில் இருக்கும் குழப்பம்.  இந்த குழப்பங்களை ஒரு சில குழுமங்கள் பயன்படுத்தி தங்களை வளப்படுத்திக் கோள்வதும் வாடிக்கையாக நடந்து வருகின்றன.

என் பக்கத்து வீட்டுக்காரனும், என் நண்பணும், என்னுடன் அலுவலகத்தில் ஒன்றாகப் பணி செய்பவரும், என்னுடன் வர்த்தகத்தில் ஏதேனும் ஒரு வகையில் தொடர்பு கொண்டவர்களும், எல்லோருமாக சேர்ந்து முன்னேற முடியும். யாரேனும் ஒருவன் முதுகில் ஏறி சவாரி செய்தால்தான் முன்னேறமுடியும் என்ற அவசியம் இல்லை. எப்போது இது சாத்தியமாகும்?

இரண்டு வழிகளில் இது சாத்தியாகமாக வாய்ப்புள்ளது.  ஒன்று வட்டியை அடிப்படையாகக் கொண்ட வர்த்தகங்களை மாற்றி லாபம் மற்றும் இழப்புகளை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொண்ட வர்த்தக பரிமாற்றக் கொள்கைகள் கொண்டுவரப்பட வேண்டும்.  இது அவ்வளவு எளிதல்ல என்றாலும் இதுதான் நீண்டகால நிரந்தர தீர்வு.  இரண்டாவது நமது கல்வியமைப்பில் மிகப் பெரும் சீர்திருத்தம் கொண்டுவரப்பட வேண்டும்.

இதுவும் சற்றும் கடினம்தான் என்றாலும் பொருளாதார அறிவை நாம் தேடிக்கொள்வது ஒன்றும் கடினமல்ல. ஒவ்வொரு இந்தியனும் குறைந்தபட்ச பொருளாதாரக் கல்வியறிவு பெற்றவர்களாக மாற வேண்டும்.
எப்படி சம்பாதிப்பது என்பதில் அதிக கவனம் எடுத்துக் கொள்ளும் நாம் சம்பாத்தித்தை எப்படி பன்மடங்காக்குவது என்பதில் சரியான அறிவும் திறமையும் இல்லாத காரணத்தால் வங்கிகளில் பிக்சட் டெபாசிட், நீண்டகால சேமிப்பு என்று நமது சம்பாத்தியத்தை யாருக்கோ வங்கி மூலம் நமக்குத் தெரியாமலே கடன் கொடுத்து பணக்காரர்களை பெரும் பணக்காரர்களாக மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறோம்.  இந்நிலை மாறி, நாம் சம்பாதித்தை, நமது பணத்தை நமக்கே முற்றிலும் பலன்தரக் கூடிய பண்மடங்கு லாபம் தரக்கூடிய வழிகளில் முதலீடு செய்யும் வழிகளை ஆரய வேண்டும்.  

எப்படி பணக்காரணக மாறுவது என்பதற்கு எத்தனையோ வழிகள் உள்ளது என்றாலும் அடிப்படையில் ஒன்றை நாம் புரிந்துக் கொள்ள வேண்டும்.

அடுத்தவர்களை ஏழையாக்கினால்தான் தான் பணக்காரரக முடியும், வசதிகள் வேண்டுமென்றால் அடுத்தவர்களை ஏமாற்ற வேண்டும் அல்லது நியாயங்களை கொல்லைப் புறத்தில் புதைத்துவிட்டு வாழ்ந்தால்தான் முன்னேற முடியும் என்ற சிந்தனைகள் முற்றாக ஒதுக்கித் தள்ள வேண்டும். அடுத்தவர்களை ஏழைகளாக்கினால்தான் நாம் பணக்காரணாக முடியும் என்ற சிந்தனை ஒங்கிவருவதால் மனித மான்புகளின் சமநிலைகளில் தடுமாற்றம் ஏற்பட்டு எல்லோரும் பிரச்சனைகளை சந்திக்கும் அபாய நிலை ஏற்பட்டுள்ளது.  சமீபத்திய பொருளாதார சுனாமியே இதற்கு சிறந்த உதாரணம்.

ஒரு சிலர்களின் தவறினால் எல்லோரும் பாதிக்கப்படும் அபாயம் இன்னும் அதிகமாகிக் கொண்டிருக்கிறது.  காரணம் உலகநாடுகள் அனைத்தும் ஒன்றை ஒன்று சார்ந்து வாழவேண்டிய காலச்சூழல்.  இன்னும் எத்தனையோ பொருளாதார சுனாமிகள் எதிர் வர இருக்கும் இத்தருணத்தில் அதிலிருந்து எப்படி நம்மை காப்பாற்றிக் கொள்ளப் போகிறோம் என்பதும் மிக முக்கியம்.  எனவே பணக்காரராக வேண்டும் என்பதில் எந்த மாற்றங்களும் இல்லை.  எப்படி, எப்போது, எவ்வளவு விரைவில்?

தேசம் அழுத நாள் - டிசம்பர் 6

வரலாற்றை சிதைவாக்கி
பொய்களெனும் விதைகளிட்டு
வெறுப்பென்னும் நீர் பாய்ச்சி
உண்மைகளை களையெடுத்து

உணர்ச்சியெனும் உரமேற்றி
வஞ்சமெனும் நஞ்சை
அமுதமெனும் பெயர் சூட்டி
அறுவடை செய்த நாள்

கடவுளின் பெயர் சொல்லி
சாத்தான்கள் யாகம் செய்து
கபடர்கள் தலைமையேற்க
கடவுளை பலி கொடுத்த நாள்

வேசம் தரித்து நேசம் சிதைக்க
மதங்களின் பெயர் சொல்லி
அரசியல் மகுடம் சூட
அண்டை வீட்டார் பகைத்த நாள்

கடவுளுக்கு வீடு தேடி
கயவர்கள் படை திரண்டு
அன்பும் அறமும் போதித்த
ராமனின் வதை கொண்ட நாள்

தேசம் அழுகின்ற நாள்.

Advani Exits - Modi Enters

These days, the drama of BJP is interesting and pretty curious to entire Indian political fraternity.  Modi’s elevation as PM candidate was a foregone conclusion since he was appointed as BJP election committee chairman.   But the curious fact was Advani’s reaction.  In all these months, he was in multiple emotions such as mute, anger, submissive, helpless, rebellious, cornered, and hurt.  We can use any words that reflect his mood of powerlessness after making BJP as one of the most powerful party in political history of India.  Now he is eating his own pride in front of his ideological guardians, RSS.

This is the typical subcontinent political mindset of elderly politicians. Isn’t it?  They would never leave their place until their demise except very few like VP Singh, Vajpayee and Joyti Basu.  But this list is very feeble.   They believe that it is their birth right to occupy the top position and remain there forever.  It seems that Advani is no different.  If he feels and right about his judgment that Modi is bad for BJP, he should fight tooth and nail to protect the party that he nourished since 1980s.  Make no mistake that he did not say Modi is bad for country.  It is not that he worries about party or nation.  His worry is the lost opportunity to become the PM of the country.  He knew that Congress will be decimated in 2014 election.  Not less than three or four state parties will emerge as king makers.  BJP will be the single most party with three figures, but well short of forming own government.  What a great opportunity for him to lead a coalition government with another twenty parties?  Yes, he is best suited, because of his recent makeover of his own image.  He had forgotten the Ayodhya disaster in which thousands of lives were butchered in the name of gods.  He had also forgotten the numerous terror attacks falsely linked with Muslim innocents that helps to create a psychological insecurity among Muslim community during BJP rule.  He only remembers that he brought BJP to forefront and must be rewarded.   He was hoping that even people will forget the Ayodha fiasco.  Alas, his own parivars do not wish to forget anything.

He got his rewards now.  BJP want him in election posters only.  He will be given central seat in any stage, but they don’t want him to address.  BJP want him to be an intellectual spring for younger politicians.  BJP want him as a god father to Modi, to read the scripts written by RSS.  Yes, it is difficult for him to digest such monumental humiliation by his own men.  This is how God rewards to people who misused their authority and responsibility and moreover had blood in their hands while ascending to political prominence. 

Dear Advani Ji, you were a strong leader with capable of uprooting any obstacles that crosses your path to success.  You act vigorously on your own decisions irrespective of its right or wrong for others.  Your Rath Yatra will never be forgotten in the history of India.  But, end will never justify the means that you scripted in your political history to become an icon of BJP.  Sadly, the RSS Parivar wants a new icon and please makes way to Modi.

I welcome Modi to the centre stage.  He is a deserved candidate from BJP, better than anyone, not because he has a great credential of Gujarat success stories.  Gujarat success stories has many fathers and people memory is always short lived and therefore, we don’t remember the earlier Chief Ministers who did better than Modi and laid brick after bricks in their services to the state.  

Modi is deserved, not because of the state that has given impeccable leaders like Mohan Das Karamchand Ghandhi, (believe I pronounce his name better than Modi), Vallabhai Patel, Mohamed Ali Jinnah (born in Indian Gujarat and settled in Pakistan),  Morarji Desai, Lal Kishen Advani (born in Pakistan Gujarat, but settled in India after Independence) to name few.       

Modi is the best person among BJP stalwarts and parivar has done the right thing to promote him by overlooking scores of central leaders.  First and foremost reason is that he is from a successful lab, yes Gujarat is the RSS primary laboratory.  Being the Chief technician of the lab, he is deserved to be given the chance.  I will write series of articles about Gujarat as and when needed (I was waiting for Modi to become the PM candidate) to highlight how Gujarat was used as a RSS lab in more than two decades to experiment various schemes to promote Hindutva.  One of his successful experiments is the balancing act that he perform to benefit RSS and the state he manages.

Secondly, he is decisive and no mumblings except in front of Karan Thaper in a TV show.  That was a dipper and he failed abruptly.  Other than that, he is strong, bold, and unmovable and will slaughter anyone to achieve his objectives.    Latest victim is Advani.  If you ask him, he will tell how painful it is.

Thirdly, none of the BJP central leaders barring Advani has any bit of qualification to become PM.  All are good supporters and not Sachin Tendulkar of cricket.  They all can play a good supportive role and when it matters, they are all as good as chatter boxes.  No one has the charisma of attracting vote banks across the country.  It is no wonder that many of them won on various factors other than their own credential and we do not know, how many of them can win again on their own.    Well, it is now Modi’s call that how many of them needed to win and join in his team!  He will take care!

Fourthly, BJP is expecting Rahul as the PM candidate from Congress.  They will never announce in public and as usual the high command will pick, yet it is understandable.  Apart from being inexperience, Rahul is relatively a novice in front of Modi and Modi will certainly prepared his list of fun drives against him.  Nevertheless, Rahul has the royal magnetism to attract crowds and unfortunately, no other leaders in BJP can match Rahul’s personality.  Modi will thrive on this by making fun of him in election campaign.  That will be a campaign strategy for Modi to attract crowds.      

 Fifthly, the only BJP leader can increase the viewership rating for TV channels.   Remaining are all boring and good to fill the TV contents.  Modi is the darling of media and whatever he does, that makes waves in media world.  All his negatives are positive for media business.  Brothers and sisters, what else do we need? 

Ooopps… I totally forget that how Modi is going to contribute the nation.  Well… in today’s Indian politics is there any leader contributing to nation?  Why should I worry?

Are we independent enough?

Rahul, not our royal clan member, the 12 years old boy is happy and look forward of this wonderful day, August 15, 2013.  He scantly remembers the Independence Day that he got handful sweets at school when his parents were alive.  Now, he is not bothered of handful of sweets and is not ready to peep in any government school to enjoy flag hoisting and sweets, because he has to fill three stomachs on daily basis.  His grandmother and two of his own sibling living in Delhi slumps are waiting on his income generated from garbage collections.

He has a daunting task on daily basis to collect at least three sacks of garbage and sit on a suitable place to segregate them into plastics, papers, card boards, cans, etc.,   He need to make sure that he would sell them for at least 200 Rupees to make sure that his family is safe for next two days.  But then, 200 Rupees is always luxury for him as he rarely reaches his target.

August 15 is always a great day for him and his fellow garbage hunters.  They can collect more plastics, card boards, cans, etc.  Last year he was able to sell for a massive 500 Rupees and bought some clothes for his family members as independent day gift.  This year also he is waiting with more sacks to complete the flag hoisting at Red Fort. 

"Measuring poverty is a difficult task. There are diverse views about what constitutes poverty. But whatever definition we may adopt, it cannot be denied that the pace of reduction of poverty has increased after 2004," Prime Minister Manmohan Singh was reading from his written speech.  Rahul, with his sack on head as sun shade wondering when this leader will finish his speech to start his garbage coll

                                                                         *   *  *  *

Aslam, a senior resident of a railway platform wall ‘hole’ that he occupied in a crowded Kolkatta railway station is looking for some good collection from patriotic citizens who can add more pennies to his gang of beggars.  His gang is nothing but his family members and some orphans who roam around this famous railway station.  He happened occupy the hole on the platform wall, which is anyway the most dangerous place to reside amidst of frequently computing trains, never interested to venture in begging until he lost one of his legs on a road accident.  He has been wandering for years to get a suitable place to stay and found the hole is perfect and no competition for him.        

Often he was expecting some benign hearted persons to rehabilitate him with a job suitable to him, and fortunately found none.  He tried his best and finally settled with his begging business and happy with the income.  Begging is his family business and trained some orphans and accommodates them in nearby holes. 

He woke up early morning and prepared his gang to be energetic to spend all day in order to collect as much as money possible.  He has given each one of them a plastic national flag to insert in their shirt visible to all people.  His Independence Day, August 15 is always worth to his efforts.

Aslam got up from his hole and strolling on the platform with his clutches to measure the crowd.   His eyes were drawn to the newspaper stall in the railway station.  There was a news poster with the picture of President Pranab Mukarjee with his statement calling people to elect ‘stable government’.  Aslam smiled at it and wondering if he can get a voter ID using his platform hole as a valid residency.

*   *  *  *

Muthu, the roadside vendor, prepared his peanut bags well before this day.  Despite of frequent rains in Chennai, he was able to dry the peanuts sufficient enough to fry.  Also collected pure sands dried enough and alerted his 10 years school going son to be with him on this day.  He had already paid the ‘occupational cost’ to the local goon as bribe to place his cart and sell peanuts in front of Udayam theatre complex at Ashok Nagar.

He knows that common Indians prefer to watch movies during Independence Day.  Common Indians found more freedom on this day to enjoy along with his friends and spent whatever money they have.  Udayam theatre is a perfect place for Muthu as it has four movie theatres with total seats of more than 1,500.  There will be five shows on this day and he expects to sell at least 50kg worth of fried peanuts.  It will be a good day for him to make fortune of money enough to take care of his son’s education for next one year (in a government school).   He doesn’t want his son become like him and trying his best to give a better study environment as a poor father.  His wife Kamala also sells Jasmine flowers alongside of his cart to make some money. 

Muthu family’s Independence Day starts briskly with good sales and were praying to all gods not to allow the rain and spoil their business.  At his right side, there was a tea stall with some benches for his customers.  The tea stall has a television set connected with a local network channels.  Being Independence Day, the tea stall owner prefer to show his patriotism by tuning to a news channel that is repeating the flag hoisting ceremonies and speeches from Delhi and various state capitals.  Muthu was enjoying the channel in his free time and his eyes are brightened to see our Tamilian, the finance minister P Chidambaram in Rajya Sabha speaking to members.  He was happily announcing that about a 140 million people have been "lifted above the poverty line" during the UPA regime. 

"Our claim actually is, we have lifted about 140 million people. Wherever you draw the line...You take the poverty-wise population, you take the income-wise population, stratify if, draw the line anywhere you like. 

"Draw the line anywhere at two dollars, at three dollars and then, what was the population below that line 10 years ago, what is the population below that line today...The difference is about 140 million people," Chidambaram was thundering on the channel. 

Muthu turned to his son and asked, what is the dollar conversion in Indian Rupees?

Expatriates and challenges

‘People who are looking to own a first home by living in a second home’ is my definition for gulf expatriates. In 70 and 80s millions of expatriates were brave enough to go to gulf countries in search for a decent life. Today, these left over millions, especially in Saudi Arabia are questioning their bravery, in fact, wondering was it worth! Often this group looks so naïve and foolish in front their own cousins who have built better job career, businesses and life in their countries against multiple odds.


It is not a major worry for people who migrated in end of nineties or early two thousands, because these particular groups have the advantage of age in addition to better professional educational qualification to find jobs in their home country or elsewhere. They are also not far away from the social and business environments of their home countries. They can relatively mingle with existing social circumstances and relocate with certain ease.

The question remains more disquieting to Indians since the economical growth in India is relatively strong and progressive. India’s economical growth is phenomenal and opportunities are plenty, provided we understand the ground reality which includes bureaucratic functionalities, business and social environments. Unfortunately, the people who spent more than twenty years in Saudi Arabia are more confused and disturbed with recent developments. Their knowledge, efficiency, energy, expertise and money are all drained in Saudi Arabia by building the second home and believed it is permanent. These expatriates groups might be living on false comforts, yet their contribution to Saudi Arabia GDP growth is worth to analyze.

From year 1970 to 2012, Saudi Arabia averaged around 5% of GDP growth. Oil remains the highest percentage of 46 and service sector with 36%. Within the service sector, government sectors are contributes 13%; and wholesale, retail, hotels and restaurants constitutes around 8%. Manufacturing constitutes around 10%. Expatriate population is mostly in service and manufacturing industries. Expatriates contribution to Saudi Arabia’s GDP growth is between 18 to 20% and is not a small figure to ignore.

Saudi Arabia’s expatriate population is around 6.5 millions though recently these figures escalated to 7.5 as mentioned in some newspapers. Assuming that the total numbers are 7.5 millions, for better or worse, this population is part of national GDP of Saudi Arabia. Expatriate population actively contributes the GDP growth in services, real estate and manufacturing segments.

Out of 7.5 millions expatriates, four millions are drawing a salary of less than SR. 1000 and other two millions are drawing less than SR. 500 per month (Refer Saudi Gazette dated May 5, 2013). Remaining 1.5 million expatriates are earning average salary of SR. 7,500 per month and falls under the category from lower management to senior management including professionals. The first category would get salary worth of SR. 48 billion annually, and the second category receives SR. 6 billion. All these three categories are earning around 160 billion Saudi Riyals annually and how much they would remit to their home countries is anybody’s analysis. However, in year 2012, India received around SR. 90 billion from Indians living in Saudi Arabia. Nevertheless, my analysis and this article is about their contribution back to the country they work.

The first two categories are essentially construction and domestic workers. Though domestic workers, the second category are not major contributor to national GDP, the construction industry brings a major contribution to the country’s GDP growth through cheap labour on par with third world countries. This is the essential manpower segment to Saudi Arabia’s construction and infrastructure developments and in fact is not an obstacle to Saudiazation process since Saudis will not take up these works. While these four million strong manpower are providing cheap labour which keeps the construction expenditures on relatively par with other world countries, this manpower also fetches average 28 billion Saudi Riyals back to national coffers through identity cards and exit re-entry visa charges. Now with the introduction of SR. 2,400 levy on each expatriate, Saudi government would get another 96 billion Saudi Riyals on annual basis. It is to be noted that this first category earns salary worth of SR. 48 billion on annual basis, yet through them the country benefits SR. 124 billion Saudi Riyals as part of GDP growth within government service segments.

Third category is the major worry for Saudi Arabia since they draw close to 112 billion Saudi Riyals as salary which can be gradually replaced with Saudis to utilize the amount within Kingdom. Certain entrepreneur group from this particular category is also active in SME with their investments under Saudi national’s license and earns unspecified amount which is again transferred to their home or other countries.

However, what is their contribution in GDP growth? Let us look at some analysis: This group lives with their families and spend almost 40% of their salary on housing, clothes, schools and food expenditures which is around 45 billion Saudi Riyals. Government also levying 36 billion Saudi Riyals as identity card fee from this group. This segment is also active with travels outside the country on yearly basis and spent on air tickets and other luxury products while shopping. They spent close to 30 billion Saudi Riyals on tickets, luxury goods, electronics and gifts. The health insurance segment would also benefit with around 15 billion Saudi Riyals from this category.

Hence, there is around SR. 300 billion worth of economical rotation is happening around 7.5 million expatriate populations. Is this a boon or bane to Saudi Arabia?

Meanwhile, the present unemployment ratio of 5.6% will likely grow more since the 60% of population is under 30 years age. The competency of level of these graduates is not reducing the gap in job market. The country had so far experienced and enjoyed competency of hired human capabilities from all over the world though it is not a permanent solution. Saudi Arabia needs to develop their ingenious human resources to replace multinationals. It may looks a huge task, but achievable if Saudi Arabia focuses on developing different level of competencies among their population. To prevent economical drainage and protect national interest, any countries need to focus on developing competitive human resources at least in four categories. The first one is the capitalists who can invest their money and provides muscle power. The second category is entrepreneurs who can utilize the capitals and put the competency of economies for mutual and country benefits. Third category is talent engine that pulls both capital and entrepreneurs towards economical progress and finally the menial labourers. Nation cannot focus on only few human capabilities. Europe is an example. Their manpower capability is limited to few categories and depends on foreign manpower to fill their necessities. With aging population, they are planning to add up to 10 million more expatriate populations from Asia, especially India. European and Asian, particularly Indian governments are formalizing new recruitment policies to benefit both nations. Allowing European and western universities to open their campus in India is part of this grand plan to prepare the competitive manpower to help Europe to recover their economy.

Therefore, Saudi Arabia required a strong exit plan for present expatriates by focusing on their human resources policy. Saudi Arabia would never be independent by depending on foreign manpower unless the manpower is allowed to settle in KSA which is impossible. While Saudi Arabia is pushing and pulling private sector to train and utilize Saudi manpower, government shall require adding soft skills development programs in their curriculum from elementary level to university. Government should also encourage the leading business houses to establish their own training and recruitment institutes to replenish their man power requirements. Airlines, banks, telecom, hotels, tourism, transport, automobile and construction companies are all require to from their union and establish training institutes by partial funding programs in association with government to train Saudi manpower.

Similarly, expatriates also require having their own exit plan. Expatriates so far have taken the advantage of natural kind tendency of Saudis and involved in many business activities against government regulations, thus made them to feel that living in Saudi Arabia is permanent. They all shaken up now with implementation of strict labour inspection and subsequent grace period. It is hard to change the habit with prevailing mindset, but highly necessary to benefit both Saudi Arabia and expatriates.

Meanwhile, absorbing the return of a million more expatriates in India is not at all a difficult proposition considering the strong economical growth of around 7% with numerous business and employment opportunities. Indians must believe that they will be better off in India than gulf because, the world economical shift have already happened. Asia will be the new economical threshold with China and India as prime movers. Unfortunately, community groups and association are doing little to educate the expatriates about opportunities in India, perhaps, the leaders of such associations should think positive by arranging seminars and events.

Migration is part of human progress and looking for a first home through a second home will never end as long as the human race is exists in this universe. Nearly one billion people, means one out of seven is migrating internally crossing borders in our universe. Yet, regulations and principles are essential part of human progress. By ignoring human principles and countries regulations, groups or individuals cannot achieve any progress, no matter how strong they are.

Rapes and Crimes in India

Past couples of month’s media and responsible citizens are up in arms against government of India to bring credible law that can curb rising rapes and crimes against women and children.  The media is frequently reporting every single rape incidents that it can have access to the crimes and reports.  The media is doing exceptionally well in bringing a major awareness among public to eliminate rape and crimes against women.

Thousands of rapes in villages are not reported and registered sighting various local and family reasons.  In cities too, many such cases are advised to hide to avoid future consequences of girls and women.  Only few cases were reported by victims.  As expected they have been being languished in police stations and courts for various court procedures and incompetent law enforcement.  The criminals continue to enjoy their life and in fact commit more rapes and crimes.

Well, the question is where is the law that can prevent the rapes and crimes against women?  The media and socially responsible citizens have spent more than 300 television hours in discussing various consequences without reaching a solution at all.  Print media is continue to write articles on police surveillance  extra check points, CCTV camera, police patrol, etc.,    A reputed former police chief Kiran Bedi shows a spray as a preventing tool to be kept with women and girls.   In fact, her showcasing of spray in NDTV made fun of her and even questions her past credibility as police chief.   None of these so called experts were able to throw any solution on table for further analyses.

Everyone throw the responsibility on others.  Supreme Courts questions central and state governments.  Central government washes their hands saying law and order is states’ control.  State governments shot back with inadequate force and money to increase police patrol and surveillance.  Once again, there is no solution to the issue and innocent children from three years onward and school girls are getting rapes multiple times even in capital of India. 

No amount of police personnel, CCTV camera, police check points, and police patrol can prevent the crimes.   It requires a strict law and enforcement in addition to social behavior of girls and women in public.     

Capital punishment is the only deterrent law that can prevent the rapes.  All such reports shall be registered and move to fast track courts and verdict must be pronounced within a month from the crime register.   The verdict must be validated by High Court within fifteen days from lower court judgment and hang the criminal. 

Further, dressing and social behavior of women and girls must be in accordance to Indian tradition and culture.  We are blessed with one of the best culture with rich traditional values.  Copying western culture in dressing and social behavior is hazardous to women and girls considering the kind of attraction that it creates against opposite sex.  Prevention of rape is possible by modest dressing, discipline in social and public behavior, strict law and enforcement.   In Arab and many Muslims countries, the rapes and crimes are punished with strict Shariath law.  Other countries should not be averse with Islamic law and they should incorporate such strict laws to protect the women and children.  

பிறப்பு - இறப்பு - கர்ம வினைகள்

பொதுவாக வம் வாழ்க்கை நமது கட்டுப்பாட்டில் இருப்பது போல் தோன்றினாலும், உண்மையில் அவ்வாறில்லை.

நம்மால் உருவாக்கப்பட்ட அல்லது விரும்பி ஏற்றுக் கொண்ட அல்லது நம்மீது திணிக்கப்பட்ட பழக்கங்களின் வழக்கங்களுக்குள் சிக்கிக் கொண்டு நடந்தேறும் அனிச்சை செயல்களின் குழம்பு தான் நம் வாழ்க்கை. 

இதைத்தான் கர்ம வினைகள் என்ற கோட்பாடுகளுக்குள் உள்ளடக்கி இந்த வாழ்க்கையோடு மட்டும் நிறுத்திக் கொள்ளாமல் பிறப்பிற்கு முன்; இறப்பிற்கு பின் என்று இரண்டு தெரியாத மற்றும் புரியாத நிலைகளையும் சேர்த்து இரண்டிற்கும் பதில் கிடைத்ததாக நினைத்து வாழ்ந்து வருகிறோம்.

பிறப்பு, இறப்பு மற்றும் கர்ம வினைகளைப் பற்றி சில பெரிய மதங்கள் என்ன‌ சொல்கின்றன?

வேதாந்த மார்க்கம் என்று‌ அறியப்படும் சனாதன மார்க்கத்தின் பார்வையில் எல்லா விதமான செயல்களுக்கும் அதன் தன்மை மற்றும் பயன்பாட்டிற்கு ஏற்றவாறு தொடர் மற்றும் எதிர்வினைகள் இருக்கும்.

அவைகளில் நன்மைகள் மற்றும் தீமைகள் இரண்டும் உண்டு. அவைகள் உடனே கிடைப்பதும் உண்டு அல்லது காலம் தாழ்ந்து கிடைப்பதும் உண்டு.  அவைகளில் மனிதர்களுக்கு சில வெற்றிகளும் உண்டு தோல்விகளாகவும் உண்டு.  தொடர் மற்றும் எதிர்வினைகளால் ஏற்படும் வெற்றி அல்லது தோல்விகள்; நன்மை அல்லது தீமைகள்தான் மனிதர்களின் வாழ்க்கை வளர்ச்சிக்கான கிரியூக்கிகள். மனித வாழ்க்கை ஒரு தொடர்.  ஒவ்வொரு முடிவிலும் ஒரு ஆரம்பம் உண்டு.  மரணம் ஒரு முடிவாக இருந்தாலும் அதிலும் ஒரு ஆரம்பம் உண்டு.  இவைகள் அனைத்தும் கர்ம வினைகளின் பலன்கள்.  கர்ம வினைகள் பல ஜென்மங்களாக தொடர்ந்துக் கொண்டிருக்கின்றன.  

இவைகளை மனிதர்கள் அனுபவித்துத்தான் தீரவேண்டும். நன்மைகளின் அளவிற்கு ஏற்ப மறுபிறப்பில் அவனது தரம் உயரவும் அல்லது தாழவும் செய்கின்றன.  வாழ்க்கை முழுவதும் நன்மைகளாகவே செய்யும் போது மனிதர்களது பிறவித் தொடர் முற்று பெற்று அவர்களின் விருப்பத்திற்கேற்றவாறு முக்தி நிலை அடைகின்றார்கள்.வாழ்க்கை முழுவதும் நன்மைகளாகவே இருக்க வேண்டுமென்றால் மனிதர்கள் போராடியாக வேண்டும்.  போராட்டம் என்பது உலக வாழ்க்கையில் உள்ள அம்சங்கள் ஒவ்வொன்றையும் அனுபவித்து அதில் கிடைக்கும் அறிவு மற்றும் அனுபவங்களை படித்தரங்களாக மாற்றி அதில்தான் முக்திக்கான உயர்வைத் தேட வேண்டும். அல்லது வாழ்க்கையைத் துறந்து, உலக வாழ்க்கை நிராகரிப்பை கொள்கையாகக் கொண்டு வெற்றிடங்களில் பயணம் செய்து இறைவனை புரிந்து, அவனது ரகசியங்களை அறிந்து, அதற்கேற்ப உடல் மனம் இரண்டையும் வருத்தி, இறைவனை திருப்தி செய்து முக்தியை தேடிக்கொண்டால், பிறவித்தொடரை நிறுத்திக் கொள்ளலாம்.எனவே முக்தி அடைவதுதான் வாழ்வின் குறிக்கோள்.  

முக்தி அடையும் வரை கர்ம வினைகளுக்கு ஏற்ப பிறவிகள் தொடர்ந்துக் கொண்டிருக்கும்.

இறை நிராகரிப்பு அல்லது மறுப்பாளர்களின் பார்வையில் படைப்பினங்களில் முந்தியவைகள், இப்போது வாழ்ந்துக் கொண்டிருப்பவைகள் அல்லது பிறக்க இருப்பவைகள் அனைத்தும் இயற்கையில், இயற்கை மாற்றங்களால் மற்றும் பரிணாம வளர்ச்சிகளால் தற்செயலாக உருவானவைகள்.

இயற்கையில், இயற்கையாக ஏற்பட்ட அற்புதமான தற்செயல் மனித வர்க்கம்.  மனித வர்க்கம் பரிணாமங்களின் வளர்ச்சிகளில் இன்றுவரை ஏற்பட்ட மாற்றங்களில் முதல்நிலை வகிக்கின்றது.  

மனிதர்களின் அடுத்தக்கட்ட பரிணாம வளர்ச்சியைப் பற்றியெல்லாம் கணிக்க முடியாது அல்லது கணிக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. காரணம் எல்லாமே தற்செயலாக ஏற்படுபவைகள். தற்செயலாகவே ஒரு‌ நாள் மனிதனும் வேறொரு‌ நிலைக்கு மாறிச் செல்வான்.

தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகள் என்றெல்லாம் எதுவும் இல்லை.  மனித வர்க்கத்தின் சக்திக்கேற்ப செயல்பட்டால் பிரச்சனைகளை தவிர்த்துக் கொள்ளமுடியும்.  பிரச்சனைகளை தவிர்த்துக் கொள்வதுதான் தீர்வுகளின் முதல் நிலை. அதையும் தாண்டி ஏற்படும் பிரச்சனைகளைப் பற்றி மனிதன் கவலைக் கொள்ள வேண்டியதில்லை.  காரணம் பிரச்சனைகளும் இயற்கையில் உருவான அமைப்புகள் தான். இயற்கையுடன் ஒன்றி வாழ்ந்தால் பிரச்சனைகளை தீர்த்துக் கொள்வது மட்டுமல்லாமல் இலகுவாகவும் வாழலாம்.பூர்வ ஜென்மம் அல்லது மறுபிறப்பு என்றெல்லாம் எதுவும் கிடையாது. மனிதன் இயலாமையை மறைக்கவும், தன்னைத்தானே ஏமாற்றிக் கொள்ளவும், தோல்விகளை சமாளித்துக் கொள்ளவும், தற்பெருமையைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளவும் பூர்வஜென்மம், மறுபிறப்பு என்ற கற்பனையான ஒன்றை ஏற்படுத்தி திருப்தி அடைந்துக் கொள்கின்றான். அதற்கு விதி என்றும், விதி விட்ட வழி என்றும், கடவுளின் பிராப்தம் என்றும் பெயர் ஏற்படுத்தி இல்லாத ஒன்றின் மேல் பழிபோட்டுவிட்டு தப்பித்துக் கொண்டிருக்கின்றான். இறந்த காலத்தையும், எதிர்காலத்தையும் நினைத்து வாழ்க்கையை சுமையாக்கிக் கொள்ளாதே. நேற்று என்பது மறைந்துவிட்டது, நாளை என்பது நிச்சயமில்லாத ஒன்று, இன்று என்பதே நிதர்சனம்.  இருக்கின்ற நிமிடங்களை தனக்கும் தன்னைச் சுற்றி இருப்பவர்களுக்கும் திருப்தி ஏற்படும் வகையில் வாழ்ந்துக் கொள்.

இஸ்லாமிய, யூத மற்றும் கிருத்துவ மார்க்கங்களின் பார்வையில் கர்மம், தொடர் மற்றும் எதிர்வினைகள் என்பதெல்லாம் உண்மைதான்.  விதி என்பதும் உண்மையே! எல்லா செயல்களுக்கும் பலன்கள் இருக்கின்றன, அவைகள் நன்மைகளாகவும் அல்லது தீமைகளாகவும் இருக்கலாம். ஆனால் இவைகள் அனைத்தும் இந்த உலக வாழ்க்கையுடன் முடிவுக்கு வருபவைகள்.  மனிதர்களின் செயல்களுக்கேற்ப அவைகள் உடனுக்குடனோ அல்லது தாமதப்பட்டோ அல்லது மறுமையிலோ மனிதர்கள் அடைந்துக் கொள்கின்றனர். மறுபிறப்பு இவ்வுலகில் கிடையாது. உலக வாழ்க்கையை பொறுத்தவரை மனிதர்களுக்கு ஒரு பிறப்பு மட்டுமே. 

மனிதர்களின் வாழ்க்கை, அவர்களின் செயல்பாடுகள் அனைத்தும் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. மனிதன் கண்காணிக்கப் படுகின்றான். அவரவர்களின் செயல்கள்,  தரம், பொறுப்புகள், வழங்கப்பட்ட அல்லது சம்பாதித்த பொருளாதார மற்றும் வசதிகளுக்கேற்ப, வழங்கப்பட்ட அல்லது சம்பாதித்துக் கொண்ட அதிகாரத்திற்கேற்ப அனைத்தும் செயல்பாடுகளும் பதிவு செய்யப்பட்டு மனிதர்கள் விசாரிக்கப்பட இருக்கின்றார்கள். மனிதர்களின் வெளிப்படையான செயல்கள் மட்டுமல்லாமல் அவனது உள்ளத்தில் மறைத்து வைத்தவைகள் அனைத்தும் கண்காணிக்கப்பட்டு பதிவு செய்யப்பட்டு இறப்பிற்குபின் மறுமை நாளில் எழுப்பப்பட்டு கேள்வி கணக்குகள் கேட்கப்பட இருக்கின்றான்.  அந்த நாளில் மனிதர்கள் உலகில் வாழ்ந்ததை மற்றும் ‌செய்தவைகளைப் பொறுத்து அவர்களுக்கு தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டு தண்டனையோ அல்லது மேன்மையோ கிடைக்கப்படலாம். 

மனிதப் படைப்புகள் அனைத்தும் இறைவனின் முன்னால் சமமானவைகளே. அறிவு என்பது இறைவனால் உருவாக்கப்பட்டு, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட முன்மாதிரி மனிதர்களின் மூலமாக மனித வர்க்கங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட ஒரு அமானிதம். என்வே இந்த உலக வாழ்க்கை என்பது வெறும் தற்செயலோ அல்லது பரிணாம வளர்ச்சியில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களினால் விளைந்தவைகள் அல்ல. படைப்புகள் அனைத்தும் காரண காரியங்களுக்கு உட்பட்டவைகளே.  

இயற்கை முதல், புழுக்கள் வரை, கோள்கள் முதல் புழுதிகள் வரை எல்லாமே இறைவனால் படைக்கப் பட்டவைகள். விதிகளின்படிதான் எல்லாம் நிகழ்கின்றன.  விதி இறைவனால் வகுப்பட்டது.  இறைவன் அருளிய வழியில் வாழ்ந்தால் விதிகளின் அமைப்புகள் எளிதாக இருக்கும்.  இறைவனுக்கு முரண்பட்டு வாழ்ந்தால் விதிகளின் பாதைகள் கரடு முரடாக இருக்கும்.  எல்லா படைப்புகளுக்கும் ஒரு கால அளவு வழங்கப்பட்டுள்ளது.  அதன் மூலம் அவர்கள், தங்களின் தவறுகளை திருத்திக் கொள்ளவும், நன்மையானவைகளை அதிகப்படுத்திக் கொள்ளவும் வேண்டும். வாழ்க்கையை சரியான புரிதலுடன் இறைவனால் வழங்கப்பட்ட வழிமுறைகளுடன் வாழ்தல் அவசியம்.  

முக்தி என்பது வாழ்க்கையை வாழ்ந்து அனுபவங்களை படிகளாக்கி உயர்வதன்மூலமே கிடைக்கும்.  வாழ்க்கையை வெறுத்து நிராகரித்து வாழ்வதன் மூலம் முக்தி அடைய முடியாது.  உலக வாழ்க்கை என்பதை எல்லா மனிதர்களும் சுவைத்து வாழ வேண்டியது நிர்பந்தம்.  சுக துக்கங்களை அனுபவித்துதான் தீர வேண்டும். உலக வாழ்க்கை என்பது மனிதர்களுக்கு அலங்காரமாகவும், சோதனையாகவும் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.  இறைவன் எந்த மனிதனையும் துன்பத்திலோ அல்லது தன்னை வருத்திக் கொண்டு வாழ வேண்டும் என்று வற்புறுத்தவில்லை. அதைப் புரிந்துக் கொண்டு தானும் வாழ்ந்து பிறரையும் வாழவைத்து வாழ்வது அவசியம்.  மனிதன் மறுமையில் சொர்க்கத்தை ஆசை வைத்து வாழ வேண்டும்.  இந்த உலக வாழ்க்கையின் மாயையில் சிக்கி மறுமையில் நிரந்தரமாக கிடைக்க இருக்கும் சொர்க்கத்தை இழந்து விடக் கூடாது.

மேலே குறிப்பிட்ட மதக்கோட்பாடுகளை ஏற்றுக் கொண்டாலும்  அல்லது ஏற்றுக் கொள்ளாவிட்டாலும் சரி நமது அன்றாட சாதாரண செயல்பாடுகள் முதல் அசாதாரண செயல்பாடுகள் வரை எல்லாவற்றிர்க்கும் எதிர் வினைகள் ‌மற்றும்‌‌ தொடர் வினைகள் இருக்கின்றன. அவைகள் நிகழ்ந்தே தீரும். அதன் ‌நன்மை‌ தீமைகள்; லாப நஷ்டங்களை அனுபவித்தே தீர முடியும். இதிலிருந்து யாரும் தப்ப முடியாது. ஆனால் இவ்வினைகள் நம்மை அதிகம் பாதிக்காமல் இருக்க வேண்டுமென்றால் நாம் முழுக்கவும் நிகழ் காலத்தில் மட்டுமே வாழ வேண்டும். அப்போது தான் நாம் எதை எப்படி செய்கிறோம் என்ற சுய விழிப்புணர்வு நம்மிடத்தில் இருக்கும். காரண காரியங்களை நமது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க முடியும். இல்லையென்றால் நமது வாழ்க்கை ஆட்டோ பைலட்‌ மோடில் (Auto pilot mode) தான் பயணிக்கும். பிரச்சினைகள் ஏற்பட்டவுடன் கொய்யோ முய்யோ என்று கூக்குரலிட்டு கடவுளை திட்டி அல்லது அடுத்தவர்களை குறை சொல்லி அல்லது விதியின்‌மேல் பழி போட்டு பிரயோசனமில்லை.

அதே நேரம் சில விஷயங்கள் நாம்‌ என்னதான் முயன்றாலும் நமக்கு நடக்காது. இங்குதான் 'விதி' என்ற உண்மையான காஸ்மிக் (cosmic rule) வரையறைக்குள் நாமும் உட்பட்டவர்களே என்பதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். காரணம் நமது செயல்பாடுகளின் தன்மைகள், அதன் மூலம் ஏற்படும் எதிர்‌ மற்றும் தொடர் வினைகள் நம்மை மட்டுமல்லாமல் நம்மைச் சுற்றி இருப்பவர்களையும், சுற்றுப்புற சூழலையும் பாதிக்கும் நிலை ஏற்படலாம். 

உலகின் பொதுப் பயணத்தில் (cosmic journey) தனிப்பட்ட மனிதர்களின் பயணத்தை மட்டும் முன்னிலைப் படுத்தாமல் அதாவது குறைந்த பட்சம் த்

மற்றவர்களையும் தன்னுடன் சேர்ந்து பயணிக்க அனுமதிக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் நான் வேறுபட்ட முரண்பட்ட மனிதனாக கரடு முரடான வாழ்க்கை பயணத்திற்குள் சிரமப்பட நேரிடும்.

நான் ஒரு கலைஞன்

என் கலைப் படைப்பு சின்னா பின்னாக்கப் படும்போது என் வலியும் வேதனகளும் வார்த்தைகளில் வடிவமைக்க முடியாது.  என் கலை தாகத்தை எனக்குத் தெரிந்த கலை வடிவத்தில் வெளிக் கொணரும்போது எனக்கு ஏற்படும் மகிழ்ச்சி, பணம், பொருள், புகழ், அதிகாரம் இன்னும் என்னென்ன உலக ஆதாயங்கள் ஒரு மனிதனுக்கு மகிழ்ச்சி தருமோ அவைகள் அனைத்தையும் மிஞ்சி நிற்கிறது. அதே நேரத்தில் என் கலை வெளி உலகிற்கு வருவதற்குமுன் அரசியல், மதம், கொள்கைகள் மற்றும் சாதி பேதங்களின் காரணமாக அதை சின்னா பின்னப்படுத்தும் போது என் வலிகளும் வேதனைகளும் வார்த்தைகளால் வடிவமைக்க முடியாமல் அழுகிறேன்.

என் கலை சுதந்திரம் அதன் மூலம் நான் வெளிப்படுத்தும் என் கருத்து சுதந்திரம் எல்லாம் முடக்கப்படும் போது வாழ்நாள் முழுவதும் நான் ஆர்ப்பரித்த, அலங்கரித்த, ஆதரித்த, ஆராதனை செய்த இன்னும் இதுதான் என் வாழ்க்கை என்று முற்றிலுமாக நான் என்னை சமர்ப்பித்து வாழும் என் கலை அதன் வழியாக நான் உருவாக்கிய என் கலைக் குழந்தை என் கண் முன்னால் அநாதையாக நின்று அழுவதை என்னால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

நான் சதாரண மனிதனல்ல.  புகழ் பெற்ற ஓர் கலைஞன், மனிதன், பட்டயங்கள் பல வென்ற திறமைசாலி, சமூகங்களின் மேம்பாட்டை விரும்பும் ஓர் சமூக சேவகன், இவை அனைத்தையும் தாண்டி என் மனதில் ஏற்படும் நியாயமான உணர்வுகளை,  அவைகள் அதிகார வர்க்கத்திற்கு எதிராக இருந்தாலும், துணிச்சலுடன் பதிவு செய்திருக்கின்றேன்.

நான் செய்த தவறு என்ன? புரிந்துக் கொள்ளும் ஆற்றல் இல்லாத மக்களிடம் எனது படைப்பை சமர்பித்துவிட்டேனா?  அல்லது யார் பார்க்க வேண்டும் என்று படைத்தெனோ அவர்களின் புரிதலை நான் புரிந்துக் கொள்ள தவறி விட்டேனா?

என்னுள்ளே இரண்டு விதமாக வாதங்கள் தலை தூக்குகின்றன! ஒன்று எனது கலை ஆர்வம்.  இன்னொன்று எனது சமூக ஆர்வம்.

கலை ஆச்சர்யமானது.  சமூகம் ஆச்சர்ங்களை உடனே ஏற்றுக் கொள்வதில்லை.  கலை தூய்மையானது.  சமூகம் மாசுகளை சுமந்து வாழும் ஓரு அமைப்பு.  கலை மனிதர்களை மாற்றுலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் ஆற்றல் மிக்கது.  சமூகம் மற்றுலகத்தை எளிதில் மதிக்காத மற்றும் போட்டி போடும் ஓர் அமைப்பு. கலை அற்புதமானது.  சமூகம் அற்புதங்களை ஆராதனை செய்யும் ஆனால் எளிதில் ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. கலை சுதந்திரமானது.  சமூகம் கட்டுப்பாட்டிற்குள் செயல்படுவது.

நான் கட்டுப்பாட்டிற்குள் வாழும் சமூகத்தின் ஓர் ஒற்றைப் பிறவி.  எனது கலை சுதந்திரத்தை கட்டுப்பாடு என்ற எல்லைகளுக்குள் நின்று படைத்தல் சிறந்ததா அல்லது கட்டுப்பாடுகளை எல்லாம் தாண்டி கலையை கலைக்குறிய விதிகளின் படி படைத்தல் சிறந்ததா?

நான் கலைஞனாக மட்டும் இருப்பதா?  அல்லது சமூகப் பொறுப்புள்ள கலைஞனாக இருப்பதா?    

AIIC plans madrassa for expat students

Dears, you may read the press meet detail in below article regarding the establishment of English Medium Madarasa in Aziziah, Jeddah, Saudi Arabia

AIIC plans madrassa for expat students

Indian expats seek more help from Delhi

Dears, you can read my views regarding expatriates higher education and other issues in below article published in Arab News
Indian expats seek more help from Delhi